Dubbel feest op het podium van de Eeklose N9 muziek club afgelopen vrijdagavond. Twee bands , en niet van de minste in hun genre, die elk een volwaardige set krijgen toebedeeld, men wordt als concertganger niet altijd zo verwend. Hoewel de volgorde van optreden net andersom had kunnen, en misschien voor sommigen andersom had mogen zijn , was het Johnny Irion die ietsje na half negen het podium besteeg. De affiche maakte gewag van het Johnny Irion Trio maar er stonden wel degelijk 5 mensen op de scene. Met Luka Van De Poel (Dewolff) op drums, Stefan Wolfs (Next Of Kin, Judy Blank) op pedal steel & gitaar en Tammo Deuling op bas was Johnny voor deze tournée in Nederland gaan shoppen voor zijn , overigens prima ,begeleidingsband.

Amper een paar dagen de grote plas over gestoken en met enkel 1 repetitie en 1 concert achter de rug bleken de heren reeds vrij goed op elkaar in gespeeld! Ook Johnny’s lieftallige 18 jarige dochter mocht mee op deze tour en zorgde, net als de overige bandleden, voor de nodige backing vocals. Nu kan deze Johnny Irion zelf wel de nodige adelbrieven voor leggen. Naast een viertal eigen albums en ook een handvol met zijn echtgenote Sarah Lee Guthrie (jawel de dochter van Arlo Guthrie en dus kleindochter van Woody Guthrie !!) , heeft hij ook nog eens familiale banden (great uncle) met John Steinbeck , auteur van oa. ‘The Grapes Of Wrath’, Of Mice And Men’, East Of Eden ! Nu die grootoom mocht best fier zijn met wat Johnny ons voorschotelde ! Opener ‘ Flowers In the Sun’ raakte ons meteen op de juiste plaats en ‘Sleep Ain’t Nothing But Death’s Brother’ had zo uit de betere song catalogus van Neil Young kunnen komen. Samen met Stefan Wolfs, die leuke dingen op de pedal steel afwisselde met een stevig gitaargeluid, werd er een sound gecreerd die meermaals aan ome Neil deed denken. Een aantal songs op de setlist werden geplukt uit Johnny’s laatste album ( oa. Forever Wingman, Cabin Fever, Emily’s, Fishin’ Pole) maar ook veel nieuwe en on uitgebrachte songs kwamen aan bod. De nieuwe song ‘Ponderosa Pines’ ging er in als koek. De man laat zich voor het schrijven van zijn songs ook inspireren door de literatuur. Het lezen van ‘Stand Up That Mountain’, a true story about the battle to save one small community in the wilderness of the Appalachian trail, bracht hem de inspiratie voor de twee prachtige songs waarmee hij de set af sloot. ’Back Hoe Daddy ‘ die dreef op de opzwepende gitaarriffs en het akoestische ‘I Am The Mountain’. Een leuk concert van een getalenteerde songwriter en een dikke pluim voor zijn begeleidingsband, die hij dank zij een tip van Luther Dickinson wist te strikken voor deze tour.

Een echt trio dan, want de volgende band stond inderdaad met drie op het podium. Chance McCoy had naast zijn gitaar & fiddle en een hele boel elektronische snufjes enkel een drummer/bassist/gitarist mee, Mister Tom, en als backing vocaliste Jackie Turner, zowaar Miss England in 2003, die ook voor wat percussie zorgde. Chance McCoy won ooit een Grammy award in de categorie beste folk album met ‘Old Crow Medicine Show’, de groep waarvan hij zeven jaar deel uit maakte. Na een uitstapje met zijn Appalachian String Band gaat hij nu volledig solo onder eigen naam. De man is een perfectionist en dat uit zich ook op het podium. Hij probeert met zijn beperkte bezetting de sound van een full band te evenaren en ik moet toegeven , hij doet het. Want hij heeft daarvoor een uitstekende metgezel in zijn drumm²er /bassist .Die man slaagt erin om die beide instrumenten terzelfdertijd te bespelen. Maar ergens tijdens zijn optreden noemt hij zichzelf een ‘high tech hillbilly’ en daar is geen woord van gelogen. Met allerlei snufjes, en het veelvuldig gebruik van loops is het net alsof er een fantastische full band op het podium staat. De diverse gitaarlicks werden overgoten met prachtige fiddle interventies. Maar helaas, en daar knelt het schoentje, na elke schitterende song die hij tevoorschijn toverde, heerste er gedurende een te lange tijd de grote leegte. Door de voorbereiding van elke song kwam er te weinig swung in het optreden. Maar degene die daar geen aanstoot aan namen kregen waar voor hun geld, want bijna elke song was een pareltje. ‘Whippoorwill’, ‘Sugar babe’, Jitterbug Bayou, No One Loves You (The way That I Do), ja schitterende songs genoeg. En die songs speelde hij op het eerste elektrische Gibson gitaar model uit 1955, serie nummer 363. Een weetje die hij ons wist te vertellen tijdens een break tussen 2 songs door. Naar het einde van de set toe sloeg de vlam toch plots in de pan. De Old Crow song ‘Cocaine Habit ‘ was de aanzet, en met de afsluiter, een bevlogen uitvoering van ‘Getting There Now’, kreeg hij zelfs een deel van het publiek aan het line dansen. Chance & Jackie sprongen zelfs van het podium om de dansers nog wat aan te moedigen. Natuurlijk volgde nog een encore, en met de stelling ‘keep the best for last’ in gedachte kregen we nog een wondermooie en ingetogen trage versie van ‘Wagon Wheel’, de Old Crow Medicine Show kraker. Mooi einde van een avondje roots music ons gebracht door twee integere songwriters.

Jan Van Streydonck

Setlist Johnny Irion Trio : Flowers in the Sun - Sleep Ain’t Nothing but Death’s Brother - Forever Wingman - Ponderosa Pines – Ledge (?) – Cabin Fever - Emily’s - Fishin’ Pole - ?? - Dangerous Love - Back Hoe Daddy - I am The Mountain

Setlist Chance McCoy : Needle & Thread - Whippoorwill - Sugar Babe – Jitterbug Bayou - Lonesome Pines - Lizard In The Spring - Wander Wide - No One Loves You (the Way That I Do) – Horn A Blow (?) - Cocaine Habit - Getting There Now bis: Wagon Wheel

Foto's © Jurgen Dhont